Ο Γιάννης Χατζημανωλάκης γράφει για τις "Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"



Του Γιάννη Χατζημανωλάκη

Έχω μπροστά μου φρεσκοτυπωμένο, το νέο βιβλίο του Στέφανου Μίλεση «Πειραϊκές Ιστορίες του Μεσοπολέμου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη σειρά των εκδόσεων Κυριακίδη.

Πρόκειται για μια ακόμη συγγραφική κατάθεση του ευσυνείδητου αυτού μελετητή της πειραϊκής ιστορίας, που όπως επανειλημμένα έχω επισημάνει, συνεχίζει με πίστη και με συνέπεια την ωραία παράδοση, που εμείς οι παλαιότεροι θεμελιώσαμε. Και οφείλω απερίφραστα να ομολογήσω πως το βιβλίο αυτό, που αναφέρεται με πολλές χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, στην κρίσιμη για την πόλη μας, αλλά και γενικότερα αντιφατική για τη χώρα, εποχή του Μεσοπολέμου, με θαυμαστή πληρότητα, είναι ίσως το καλύτερο από τα αφηγηματικά κείμενα του σύγχρονου ελληνικού πεζού λόγου που διάβασα τελευταία.

Ποια από τα στοιχεία εκείνα που διασφαλίζουν την πληρότητα του νέου βιβλίου του Στέφανου Μίλεση;

Η γλώσσα πρώτα, απλή και ζωντανή. Το λιτό και ανεπιτήδευτο ύφος του. Η στέρεη δομή του. Η ρέουσα και μοναδική σε γλαφυρότητα αφήγηση, που σε ορισμένα σημεία γίνεται συναρπαστική.  Και – πρώτιστα – ο απόλυτος σεβασμός προς την ιστορική αλήθεια, που είναι και το κυριότερο προσόν του. 


(Η διαβεβαίωση αυτή ενέχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί προέρχεται από άνθρωπο – τον γράφοντα – που έστω και στα πρώτα χρόνια της ζωής του, έζησε από πολύ κοντά τα φοβερά γεγονότα του πολέμου και της Κατοχής, τα οποία έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη του).

Χαρακτήρισα την εποχή του Μεσοπολέμου, γενικά αντιφατική για τη χώρα μας. Και είναι πράγματι.  Γιατί ξεκίνησε με μια εθνική καταστροφή που αλλοίωσε αισθητά τη φυσιογνωμία της πόλης του Πειραιά, πέρασε από δύο δικτατορίες, του Πάγκαλου και του Μεταξά και αλλεπάλληλα κινήματα, ώστε η πρώτη Ελληνική Δημοκρατία του Μεσοπολέμου να χαρακτηρίζεται ως δημοκρατία των κινημάτων και έκλεισε με το μοναδικό και ανεπανάληπτο έπος του 40 – 41.

Στην αφιέρωσή του, ο φίλτατος συγγραφέας με αποκαλεί «εξαιρετικό δάσκαλο». Αν και δεν επεδίωξα ποτέ το ρόλο του δασκάλου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είμαι υποχρεωμένος να τον δεχθώ.  

Διότι ο Στέφανος Μίλεσης, όχι μόνον αποδεικνύεται «καλός μαθητής», αλλά και έχει όλα τα εχέγγυα να ξεπεράσει σύντομα το δάσκαλό του, πράγμα που εύχομαι ολόψυχα.

Φίλε Στέφανε είμαι περήφανος για το έργο σου και την ευρύτερη προσφορά, σου από τη θέση του Προέδρου της Φιλολογικής Στέγης, στην οποία και εγώ με υποδειγματική συνέπεια, επί μισόν και πλέον αιώνα, εθήτευσα.  

Θεωρώ περισσότερο από πιθανό, ότι τι νέο βιβλίο σου, θα είναι καλοτάξιδο.  Και θα συμπληρώσει την πειραϊκή βιβλιογραφία, με κάποιες άγνωστες στους πολλούς, ιστορικές λεπτομέρειες, για την τόσο κρίσιμη για την πόλη μας και για την Ελλάδα, περίοδο του Μεσοπολέμου.  

Δεν το εύχομαι απλώς και το ελπίζω, αλλά κάτι περισσότερο:  Είμαι Βέβαιος.

Γιάννης Χατζημανωλάκης





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"