Κορίτσια ο στόλος ! (γράφει η Νανά Ιωαννίδου)

"Ο Πειραιάς όπως φαίνονταν από το αμερικανικό αεροπλανοφόρο ALBANY το Νοέμβριο του '48"



Αν νομίζετε ότι η γνωστή κινηματογραφική ατάκα "κορίτσια ο στόλος" ήταν στα χρόνια του '50 - '60 μόνο για τις δεσποινίδες της Avignon της Τρούμπας, θα σας γράψω ότι έχετε λάθος ! Αυτό ίσχυε και για τα διαβολοκόριτσα μαθήτριες, αλλά και τους ζωηρούς μαθητές που εύρισκαν ενδιαφέρον, να ζητούν καθ΄ οδόν τα τσιγαράκια τους από τους ξένους ναύτες, εδώ στην παραλία του Νέου Φαλήρου ή του Πειραιά !

Από τον βομβαρδισμό του '44 στον Πειραιά, η μισή εξέδρα στο Νέο Φάληρο είχε βυθιστεί μέσα στην θάλασσα, η άλλη μισή αυτή που πλεύριζαν τα μικρά αποβατικά τους, παντόφλες τις λέγαμε και έφερναν το πλήρωμα στη στεριά, τόσο του Γαλλικού, όσο και του 6ου Αμερικανικού στόλου, καθ΄ ότι τα πλοία όλα ναυλοχούσαν στα τέλη του '50 - '60 στα ανοικτά του Φαλήρου.

Η εξέδρα που είχε προϋπαντήσει με μεγαλειώδεις αψίδες βασιλείς, Πρωθυπουργούς ντόπιους και ξένους πριν τον πόλεμο του '40 και είχε δει δόξες στην εποχή της μπελ εποκ, είχε μείνει η μισή και ερειπωμένη, αλλά και γύρω ο χώρος, όπως το ιστορικό ξενοδοχείο του Παππά που σας παραθέτω στη σχολική μου φωτογραφία που φαίνεται πίσω από την εξέδρα, ένα ερείπιο ήταν κι αυτό και στέγαζε μέσα τους πρόσφυγες από την Ρουμανία, μέσα σε δωμάτια τα οποία είχαν διαχωριστεί με σχοινιά και κουβέρτες. Ψιλά γράμματα για την εποχή εκείνη, μια και μας χώριζε λίγος χρόνος από την απελευθέρωση. Είχα συμμαθήτριες μέσα εκεί από το Γυμνάσιο του Μοσχάτου, που ήταν λίγα μέτρα παρακάτω στην παραλία.

"το ιστορικό ξενοδοχείο του Παππά που σας παραθέτω στη σχολική μου φωτογραφία που φαίνεται πίσω από την εξέδρα, ένα ερείπιο ήταν κι αυτό και στέγαζε μέσα τους πρόσφυγες από την Ρουμανία"

Το 1956 με την κρίση στο Σουέζ πλάκωσαν και οι στόλοι ! Η εξέδρα νεκραναστήθηκε !
Οι κράχτες άντρες παντός είδους πρώτοι και καλύτεροι, οι κοπέλλες του έρωτα περίμεναν τους ναύτες και συνωστίζονταν πάνω σ΄ αυτή την μεταλλική εξέδρα όλη μέρα. Μη νομίσετε ότι ήταν κραυγαλέα φανταχτερές ή προκλητικές, όχι, φορούσαν απλώς έντονο κραγιόν και είχαν βαμμένα νύχια. Εμείς τις χαζεύαμε με τρόπο, μια μέρα μια από αυτές μας ρώτησε άγρια

- Τι θέλετε εσείς εδώ; Όταν της είπαμε ότι μένουμε απέναντι στο ξενοδοχείο Παππά είπε με μαλακό τόνο. 
- Καλά αφήστε να φύγουμε εμείς κι έπειτα να κάνετε τη βόλτα σας ! 
Δεν τον ξέχασα ποτέ αυτόν το λόγο της, πόση μπέσα έκρυβε...

Το 1956 έφθασε και ο 6ος Αμερικάνικος στόλος και ο Γαλλικός. 
Το Γαλλικό αεροπλανοφόρο "Porte avions Arromanches" και το αεροπλανοφόρο το αμερικάνικο το "Coral Sea", ήταν τα δύο πρώτα που πήραμε το βάπτισμα του πυρός !

"το Γαλλικό αεροπλανοφόρο Porte avions Arromanches και το αμερικάνικο το Coral Sea"

Οι Γάλλοι ναύτες βγαίνοντας πωλούσαν τσιγάρα, οι Αμερικανοί ήταν πιο οργανωμένοι, εκτός από τσιγάρα κρατούσαν και πωλούσαν ρολόγια και μπουφάν και κρατούσαν και μια τσάντα με διάφορα πράγματα προς πώληση. Τους έβλεπες μαζί με τους κράχτες και τις γυναίκες, έπαιρναν ταξί για Πειραιά. Εμείς δεν είχαμε χρήματα για ν΄ αγοράσουμε, απλώς από σκανταλιά, τους ζητούσαμε και παίρναμε ότι μας κερνούσαν από τσιγάρα καθ΄ οδόν ! Που θα τα καπνίζαμε;
Ελάτε βρε παιδιά που δεν ξέρετε ! Στα αποδυτήρια του σχολείου !
Ανεβήκαμε για πρώτη φορά στο Γαλλικό αεροπλανοφόρο "Arromanches" με το σχολείο μας, την Γαλλική Ακαδημία Πειραιά. Το "Coral Sea" εκείνη την εποχή ξαφνικά μας ήταν πολύ συμπαθές !!
Είχαν κάνει έρανο μεταξύ τους για μια οικιακή βοηθό που την σιδέρωναν τ΄ αφεντικά της και την είχαν καταπληγιάσει, την ιστορική Σπυριδούλα κι έτσι μια Κυριακή που είχε ελεύθερη είσοδο πήγαμε με άλλους νέους και νέες κι επισκεφθήκαμε και το Αμερικάνικο αεροπλανοφόρο. Μας έπαιρναν με αποβατικά μικρά σκάφη, από την εξέδρα και μας έφερναν πίσω. 

Πάντα γεμάτες οι τσέπες μας από τσιγάρα χύμα που μας χάριζαν. Αργότερα τα χρόνια του '59 - '60 με το "Forrestal" του 6ου Αμερικανικού στόλου, είχαμε αποκτήσει ειδικότητα !

Το Forrestal

Τσιγάρα να δουν τα μάτια σου ! Η εξέδρα όταν ερχόταν ο στόλος είχε κακόφημο χαρακτήρα, μας έλεγαν οι γονείς μας να μην πηγαίνουμε ! Η νιότη όμως έχει την δική της παριέργεια ! Όταν μας πήραν τα αποβατικά του Γαλλικού αεροπλανοφόρου, φοβήθηκα πολύ, είχαν απίστευτο βάθος, νόμιζες ότι πας κατά τον βυθό ! Όταν διαλύθηκε το "Arromanches" έμαθα από τον υπολογιστή μου ότι αυτά τα αποβατικά τα βαθειά και μεγάλα, ήταν του πολέμου της Ινδοκίνας !!


Τα αεροπλανοφόρα μας άφησαν την ίδια γεύση όπως τα βλέπαμε. Απέραντες σιδερένιες πολιτείες, που στ΄ αμπάρια τους είχαν ποδοσφαιρικά γήπεδα ! Οι θεώρατες σκάλες όταν ανεβαίναμε με τα σχοινιά δεξιά, αριστερά σου έδιναν την αίσθηση ότι μάλλον πετούσες πάνω από τη θάλασσα. Στο "Arromanches" τραγουδήσαμε τον Γαλλικό και τον Ελληνικό ύμνο και μας έδωσαν ένα αναμνηστικό που φυλάω ως τώρα καθώς και μια θήκη πλαστική από τσιγάρα Camel από το "Forrestal" !

Τώρα βλέποντας της ζωής μας το τραίνο να έχει περάσει, οι δύο από τις τέσσερις φίλες πια της τότε εποχής, η μια στον Καναδά κι εγώ στην Αθήνα πολλές φορές στέλνουμε e-mails:
- Ειδοποίησέ με πότε θα έρθει ο στόλος !
Φευ ! Ο στόλος δεν θα ξανάρθει για μας πια ποτέ !     


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"