Μια μαθήτρια της σχολικής χρονιάς του 57-58 στον Πειραιά θυμάται...


Ο Οκτάβιος Μερλιέ και η Ελληνίδα σύζυγός του Μέλπω
Γράφει η Νανά Ιωαννίδου

Έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας που το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, συμμετείχε σε μια έκθεση για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Διονυσίου Σολωμού. Η έκθεση τότε έκανε μεγάλη εντύπωση κι έχει καταγραφεί ως σπουδαία και μοναδική. Ο τότε διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών ο Octave Merlier, μελετητής των Παλαμά, Σολωμού και Παπαδιαμάντη, μαζί με τον διευθυντή σπουδών και υποδιευθυντή Roger Milliex, υπήρξαν ατμομηχανές των γραμμάτων και των τεχνών και παράλληλα και οι δύο μεγάλοι φιλέλληνες από το 1935 ως το 1960 που ευρίσκοντο στο τιμόνι του Ινστιτούτου. 

ΔΗΜΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ - Έκθεση Σολωμού

Πραγματοποίησαν τη σχολική χρονιά '57 - '58 μια έκθεση που γιόρτασε τότε μέσω του Ινστιτούτου όλη η Ελλάδα, για τον Διονύσιο Σολωμό. Ο Πειραιάς συμμετείχε πανηγυρικά σ΄ αυτήν την έκθεση, όχι μόνο με την προσέλευση μαθητών από τα σχολεία του στο φουαγιέ του Θεάτρου, αλλά και με απίστευτη συμμετοχή απλών ανθρώπων και βέβαια με την υποστήριξη σύσσωμου του πνευματικού μας τότε κόσμου, γραμμάτων και τεχνών. Το Γαλλικό Ινστιτούτο τα χρόνια εκείνα, ήταν ένα κέντρο ανταλλαγής απόψεων και πνευματικού κοσμοπολιτισμού. Αυτό το ένοιωθες ακόμα και σαν άπειρος μαθητής. Οριοθετούσε τη ζωή σου και πολλές φορές εν αγνοία σου !

Ο Δήμαρχος Πειραιώς, κ. Δημήτριος Σαπουνάκης, το Δημοτικόν Συμβούλιον Πειραιώς......ο Διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Πειραιώς κ. P. Cartaillac...

Προσκαλούσε πνευματικούς ανθρώπους από την Γαλλία. Τα παιδιά αντάλλασαν απόψεις σε μια Ελλάδα, που ακόμα ήταν πληγωμένη από τον εμφύλιο. Αισθανόμαστε πάντα όχι παιδιά που μαθαίναμε μια ξένη γλώσσα, αλλά κλωσσόπουλα ενός ελεύθερου σχολείου που κουρνιάζαμε κοντά του.

Ας μη ξεχάσουμε ότι ο Octave Merlier και ο Roger Milliex, στα πρώτα χρόνια του εμφυλίου νοίκιασαν το ιταλικό πλοίο ΜΑΤΑΡΟΑ και φυγάδευσαν από τον Πειραιά όλη τη νεανική Ελληνική πνευματική αφρόκρεμα, δίνοντας πάνω από 200 υποτροφίες ! Αυτό όμως δεν τελείωσε ποτέ, πάντα ως το '60 που οδηγούσαν το τιμόνι του Γαλλικού Ινστιτούτου πρόσεχαν όλα τα παιδιά τους κι έδιναν απλόχερα τη βοήθειά τους, όταν τη ζητούσαν. Το Ινστιτούτο δεν ήταν μόνο η εκμάθηση της Γαλλικής γλώσσας, αλλά υποστήριζε και τα Ελληνικά γράμματα με μοναδικές εκδόσεις της Ελληνικής λογοτεχνίας και της τέχνης, που έχουν παραμείνει κλασσικές. Η γυναίκα του O. Merlier, η Ελληνίδα Μέλπω, δημιούργησε και το κέντρο Μικρασιατικών σπουδών στην Αθήνα, με πολλαπλές πτυχές της τεκμηρίωσης του Ελληνικού Πολιτισμού στην Μικρά Ασία. Αλλά και του R. Milliex η γυναίκα του Τατιάνα ήταν κι αυτή Ελληνίδα λογοτέχνης, δημοσιογράφος.


Το Δημοτικό μας θέατρο τότε είχε φορέσει τα καλά του. Λουλούδια παντού με κορδέλλες άσπρες, γαλάζιες, κόκκινες, όγκο από εκδόσεις νέες, παλιές, ενθύμια από τον Σολωμό, χειρόγραφα. Τίμησε όπως του έπρεπε τον ποιητή του Εθνικού μας ύμνου, τον πρώτο Έλληνα ποιητή, όπως καταγράφουν οι ειδικοί του αιώνα του (1798 - 1857), μιας και εκτός του ότι ήταν ο ποιητής του Εθνικού μας ύμνου, καλλιέργησε την δημοτική μας γλώσσα και άνοιξε δρόμους στη γλώσσα αυτή, για την λογοτεχνία.

Το Ινστιτούτο δεν μας φώτισε μόνο με τη μάθηση της Γαλλικής γλώσσας, αλλά μας πότισε και με την περιέργεια, να μαθαίνουμε πάντα στη ζωή, του τι εστί πολιτισμός. Έτσι φύλαξα κι αυτή την πρόσκληση από τα μαθητικά μου χρόνια, μια και η εκδήλωση τότε είχε γράψει για όλους εμας .... τη δική της ιστορία πολιτισμού.   

2 σχόλια:

filozoikesalithies είπε...

ετσι.....για να μαθαινουμε!!!!!

jean alatzo είπε...

Mόνο που τα αγγλοσαξώνικα υπερτέρησαν και έκλεισε...

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"