Άσπρα καράβια τα όνειρά μας

Το Νεράιδα στο Πασαλιμάνι στα γυρίσματα της ταινίας "Το παιδί και το Δελφίνι" με την Σοφία Λόρεν

Γράφει η Νανά Ιωαννίδου


Ένα πλοίο παλιό του Αργοσαρωνικού ξανασαλπάρει ετούτη την εποχή ως πλωτό μουσείο έπειτα από δύο χρόνων μετασκευή στην Κροατία. Είναι το πλοίο των νεανικών μας χρόνων, το Νεράιδα. Δεμένο πάντα απέναντι από την παλιά αγορά του Πειραιά. Κατασκευασμένο στο Φιούμε της Ιταλίας το '39, υπήρξε ένα ολόλευκο ποστάλι που ο Γ. Λάτσης αγόρασε από τους Άγγλους το 1949 και από το 1950 διέσχιζε τα νερά εδώ στο Σαρωνικό μας ! 

Αίγινα, Μέθενα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες, Ερμιόνη, Λεωνίδιο.

Για πρώτη φορά ακούσαμε μουσική σε πλοίο, στο σαλόνι του! Ήταν σίγουρο και καλοτάξιδο, πολύ κομψό και από την πλώρη του εμείς οι 20χρονοι, αρμενίζαμε για κάποιο ρόδινο γιαλό, άσπρα καράβια τα όνειρά μας!

Στα χρόνια του '50 με '60 ο Αργοσαρωνικός ήταν για τη νεολαία ότι η Μύκονος στις μετέπειτα εποχές. Δεν χρειαζόταν όμως ιδιαίτερος κόπος για το μαγευτικό ταξιδάκι του Σαββατοκύριακου. Ειδικά εμείς εδώ, οι κατοικούντες τριγύρω στον Πειραιά. Μόνο τα ναύλα και η νεανική παρέα έφευγε !

Μια κουβερτούλα, λίγα σεντόνια, τα μαγιό, μια μπάλα, λίγες κονσέρβες και τυρί από το σπίτι και μόνο ψωμί αγοράζαμε μόλις κατεβαίναμε από τον ντόπιο φούρνο. Είχαμε και κοντά μας τα παγούρια μας για νερό με κάτι αλουμινένια ποτηράκια με αλουμινένιες ροδέλες που άνοιγαν σφηνώνοντας η μία με την άλλη για να μην πιάνουν χώρο !

Όλη την ημέρα στη θάλασσα και πάντα μια ξεκούρντιστη κιθάρα μαζί μας για τη βραδυνή συναυλία μας ! Τη νύχτα ξενοδοχείο δέκα αστέρων ! Καφεδάκια στην αμμουδιά με καμινέτο το πρωί και πάλι θάλασσα. Στο γυρισμό είτε Αίγινα είμαστε, είτε Πόρο, (αυτά τα δύο ήταν τα σταθερά μας το καλοκαίρι), παίρναμε όποιο πλοίο μας βόλευε και υπήρχαν καμιά δεκαριά, όμως το Νεράιδα έγραφε μέσα μας !
Ήταν το κοσμοπολίτικο κότερό μας !

Μη ξεχνάμε ότι αυτή η γραμμή του Αργοσαρωνικού είχε πολύ κόσμο, γιατί τότε τα Μέθενα ήταν μαζί με την Αιδηψό, σπουδαίες ιαματικές λουτροπόλεις και βέβαια κάτι που οι νέοι δεν γνωρίζουν, όταν πηγαίναμε Αίγινα πάντα φέρναμε κι ένα κανάτι ! Παραγγελιά μιας θείας ή της γιαγιάς ή της μαμάς, έκανε κρύο το νερό έλεγαν από το τοπικό χώμα που κατασκευάζονταν !

Κυττάζοντας στο διαδίκτυο το σημερινό πλωτό μουσείο της Νεράιδας, (γιατί ακόμα δεν ήλθε εδώ κοντά, αλλά θα έλθει και θα μας το ανακοινώσουν), ελάχιστα μου θυμίζει το πλοίο των νεανικών μου χρόνων. Έχει μεταμορφωθεί, έχει αλλάξει, κι όταν είδα και το εσωτερικό του με τα νέα υλικά τεχνολογίας, μουσειακής έκθεσης και διάβασα ότι δίνεται και ειδικό περίβλημα παπουτσιών για να περάσεις μέσα, κατάλαβα ότι αυτό το πλοίο δεν είναι το δικό μου !

Μόλιας ανοιγόταν καβαλούσαμε την κουπαστή του δευτέρου διαζώματος, με το ένα πόδι στον αέρα ! Ήταν το σκέρτσο της νιότης μας...
Θα μου πείτε η ζωή έχει πρόοδο, συμφωνώ. Μόνο που αφήνω και λίγο στη ψυχή μου ομορφιά συναισθημάτων μιας νεανικής εποχής, για να με γαληνεύουν !




ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ 7ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1955

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"