Θύμιος Καρακατσάνης

Της Νανάς Ιωαννίδου

Πάει ένας χρόνος χωρίς τον Θύμιο. Ο πατέρας μου Γεράσιμος και η μητέρα του Αικατερίνη ήταν δύο αδέλφια από τα οκτώ συνολικά. Όλα γεννημένα στην Αττάλεια.

 Παντρεύτηκαν με τους συντρόφους τους την ίδια μέρα του '39 και το '40 ήρθαμε εμείς οι δύο στην ζωή. Οι πατεράδες μας φύγανε στον πόλεμο και πολλές φορές σαν νήπια ζήσαμε μαζί κατά την διάρκεια του πολέμου. Ο πατέρας του άνθρωπος δημοκρατικός, πάλεψε μ΄ όλα τα πολιτικά στοιχειά. 

Ήταν ένας όμορφος άντρας, ψηλός, αδύνατος, λιγομίλητος, σώφρων, σοβαρός οικογενειάρχης. 

Η μητέρα του Ατταλειώτισσα, ήταν κοντούλα, σκερτσόζα, όμορφη, καλοσυνάτη, εξαιρετική νοικοκυρά, και οι νεανικές μου μνήμες συνδέονται με τα ατέλειωτα βάζα της με γλυκό του κουταλιού - πανδαισία διαφόρων χρωμάτων -  και η θεία απλόχερα να τα βάζει ένα τουρλού σε πιάτο!

Τα γυμνασιακά μας χρόνια κύλισαν, εγώ στο Γυμνάσιο Μοσχάτου, εκείνος στη Σχολή Αυγέρη στην Αγία Σοφία στον Πειραιά, με το πατρικό του πάντα στα Ταμπούρια. 

Τα δύο τελευταία χρόνια του γυμνασίου ήμουν πάντα προσκεκλημένη στα πάρτι της τάξης του!

Τριγυρνάγαμε σε δύο και τρία πάρτι (!) το Σάββατο, και την Κυριακή το πρωί πηγαίναμε στη Σαλαμίνα για μπάνιο μ΄ όλη την παρέα!

Το καλοκαίρι νοίκιαζαν ένα σπιτάκι για διακοπές στα Λεγρενά. Ο πατέρας του, αλλά κι ο Θύμιος, ήταν κυνηγοί και τους επισκεπτόμαστε τις Κυριακές συχνά. Ο Θύμιος ήταν σοβαρός σαν νέος. 

Ούτε ήταν αυτός που λέει ποιήματα και να κάνει παραστάσεις στο σχολείο. Προετοιμαζόταν για Πολιτικός Μηχανικός, έκανε φροντιστήριο, αλλά πάντα ζωγράφιζε εξαιρετικά. Απέτυχε να εισαχθεί. 

Εκεί στο μάθημα για σχέδιο που πήγαινε για το πολυτεχνείο, συνάντησε τον Φασιανό, που του είπε για το Θέατρο Τέχνης του Κουν!

Αρχικά οι γονείς του στεναχωρήθηκαν που έμπλεξε με το θέατρο σαν επάγγελμα, για το ασταθές και το πενιχρό εισόδημα. Ένα παιδί το είχαν, ήθελαν καλύτερη εξασφάλιση. Ο Κουν όμως με το που τον είδε του προέβλεψε λαμπρό μέλλον και μοναδικότητα!

Έτσι υποχώρησαν και στάθηκαν δίπλα του. Μια μέρα ο Θύμιος έφερε στο σπίτι την Ρούλα!

Αυτή είναι η γυναίκα μου, είπε της μάνας του!

Η Θεία τον δέχθηκε. Μα αυτή δεν ήταν γυναίκα, ήταν ένα θεϊκό πακέτο για τον Θύμιο! Ήταν όλα! 

Όλα τα επαγγέλματα, με ανταμοιβή, να είναι καλά ο Θύμιος  και αυτό που αγαπά: Το Θέατρο!

Βράχος σε όλα, όμορφη, έξυπνη και εξαιρετική συγγραφέας.

Έκαναν και δύο ταλαντούχα κορίτσια, η μια ζωγράφος, η άλλη ηθοποιός και μια χαριτωμένη εγγονούλα τη Νεφέλη.

Δεν θα γράψω τους σταθμούς της καριέρας του, αυτό θα το  γράψουν οι ειδήμονες.

Θα γράψω μόνο ότι από το 1959 που ήταν στον Κουν, από την πρώτη μέρα, το όλον του, μοσχοβολούσε θέατρο.

Ποτέ δεν έλαβε μια άσχημη κριτική και ήταν a priori όχι μόνο ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ενδυματολόγος και ακάματος εργάτης θεάτρου.

Δεν είχε μόνο μια ερμηνευτική δυνατότητα, αλλά πολλές στο μυαλό του και ολόκληρη τη δομή ενός έργου, με τις δεκάδες λεπτομέρειες ο Θύμιος την έπαιζε στα δάκτυλα.

Ήταν πλήρης καλλιτεχνικός δημιουργός. Ήταν σπουδαία η συμβολή του στον θεατρικό πολιτισμό μας. 

Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε το 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά

Εκείνος που προσωποποιούσε για το κοινό την τέρψη, την ευθυμία, ήταν απόλυτα σοβαρός σε ότι έκανε και είχε βαθύτατο σεβασμό απέναντι στην τέχνη του και τους αποδέκτες θεατές. Ο Θύμιος πάντα πρόβαλε το δραματικό μεδούλι της κωμωδίας και τους φαιδρούς ιστούς του. 

Έδινε τις βαθύτερες όψεις της ζωής και του ανθρώπου, με γελαστή ή αλγεινή συμπάθεια για το γένος μας.

Ήταν ένας ιδιοφυής, με μοναδικό υποκριτικό ταλέντο, στο βάθος θα έλεγα ένας ποιητής του θεάτρου. Όλοι οι μεγάλοι θεατράνθρωποι, όταν ανέλυαν ένα έργο για να παιχτεί, ο Θύμιος άκουγε μ΄ ένα μπουφονικό ύφος.

Εγώ γέλασα μια μέρα και του το είπα, γιατί κατάλαβα ότι ήξερε πριν από αυτούς, γι αυτούς!

Ήταν σεμνός, δεν έβγαινε ποτέ να κάνει τον πολύξερο στους δασκάλους του, αλλά ούτε ήταν κόλακας των κραταιών.

Η διαμάχη του με τον Κούρκουλο, που δεν τον παραδεχόταν για θεατράνθρωπο ήταν ιστορική. Δεν έγλειψε ποτέ του και κανέναν κι ας τράβαγε ζόρια, ας είναι καλά η Ρούλα!

Ο σαρκασμός, αλλά και ο αυτοσαρκασμός του ήταν συστατικά του χιούμορ του, αλλά και πάντα στο μυαλό του, ότι κι αν έλεγε, είχε υπ΄ όψη τη στηλίτευση της πολιτικής μας τρέλας!... ειδικά των τελευταίων χρόνων.

Έπαιξε όχι μόνο όλα τα υπάρχοντα έργα του Αριστοφάνη, αλλά και Ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο με μοναδική διεισδυτικότητα.

Δεν χόρταινα να τον βλέπω από τα νιάτα μας στον "Θάνατο του Εμποράκου", του Άρθουρ Μίλερ. Πολλοί θεατράνθρωποι τον αγαπούσαν. Ο Μάνος Κατράκης τον αγαπούσε πολύ κι αυτόν και την τέχνη του. Συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, όλοι φίλοι του...

Φαγοπότια μετά το θέατρο, γέλια και όλοι περιμένοντας τον Θύμιο να πετάξει την ατάκα του για ν΄ αρχίσει η ολονυχτία (!) με πειράγματα, όλα σκαμπρόζικα, σόκιν, αλλά ποτέ χυδαία, γιατί ο Θύμιος είχε το ταλέντο, αλλά είχε και την Καρακατσανέικη φωτοχυσία, που όλοι περίμεναν να φωτιστούν !

Και πάντα ανθρώπινος. Ποτέ δεν ξεχνούσε τον Πειραιά. Όταν έφευγε συγγενής μας για τον άλλο κόσμο, το σύνολο Πειραιώτες, ο Θύμιος ερχόταν, όπου κι αν ήταν, κράταγε στην ολονυχτία, μας έλεγε τα δικά του, ενίοτε έκανε κι ένα ρεσιτάλ Αριστοφανικό εκείνη τη νύχτα....που πάντα θυμόμαστε και τον κρατάμε ακόμα ζωντανό στη σκέψη μας και στην καρδιά μας. Όπως όλοι μας. 

Θύμιο, μας λείπεις.

Της Νανάς Ιωαννίδου