Πειραϊκά Ανάλεκτα (Τα παράξενα της πόλης)

Το Μέγαρο Έλενας Σκυλίτση - Βενιζέλου που στεγάζει σήμερα την επιχείρηση "Λουμίδης"

Μέγαρο Έλενας Σκυλίτση - Βενιζέλου:

Διαβάζουμε ότι στις 22 Ιουνίου του 1929 ο Δημότης Πειραιά και Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Ελευθέριος Βενιζέλος εγκαινιάζει την πρώτη λαϊκή Αγορά στον Πειραιά. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος διατηρεί ιδιαίτερους δεσμούς με τον Πειραιά γιαυτό και είναι δημότης Πειραιά όπου και ασκεί τα εκλογικά του δικαιώματα. Μετά την τελετή εγκαινίων μεταβαίνει σε ένα από τα ακίνητα της δεύτερης συζύγου του. Σχετικά λοιπόν με το ακίνητο αυτό η ιστορία έχει ως εξής:   


Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετά τον θάνατο της πρώτης του γυναίκας Μαρίας Κατελούζου το 1895 κατά την διάρκεια τοκετού, νυμφεύεται το 1921 την Έλενα Σκυλίτση από την γνωστή οικογένεια εκ Χίου με ιδιαίτερους δεσμούς με τον Πειραιά αφού από την οικογένεια αυτή, έχουν διατελέσει Δήμαρχοι Πειραιά αλλά και διαθέτουν τεράστια περιουσία στην πόλη. Ένα από τα ακίνητα της Έλενας Σκυλίτση ήταν και αυτό που βρίσκεται στην συμβολή των οδών Γούναρη 12 και Τσαμαδού  2 που στέγασε προσφάτως τα καφεκοπτεία Λουμίδη. Μετά τον γάμο της με τον Βενιζέλο η Έλενα Σκυλίτση αποκαλείται Βενιζέλου και το ακίνητο έμεινε γνωστό ως "Μέγαρο Βενιζέλου" ωστόσο το ορθότερο θα ήταν ως "Μέγαρο Έλενας Σκυλίτση-Βενιζέλου".

Η Έλενα Σκυλίτση Βενιζέλου

 Για κάποιο λόγο όμως το ακίνητο του Λουμίδη έχει διαφημιστεί κατά κόρον ως "Μέγαρο Πολίτη" γεγονός που είναι λάθος αφού το Μέγαρο Πολίτη βρίσκεται στην επόμενη γωνία Γούναρη 10 και Λυκούργου. Για την ιστορία το κτήριο είναι κατασκευής του 1874 και η ιστορία του ήταν γνωστή στον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Τρίτση, ο οποίος το ανακήρυξε  διατηρητέο το 1982 (Φ.Ε.Κ. Δ΄- 410/27-8-1982 υπ΄αριθμ. 47 και 48 σχετική αναφορά). Ο Τρίτσης το χαρακτήρισε "Διατηρητέο" με την ονομασία "Μέγαρο Βενιζέλου". Το κτήριο αυτό κατασκευάστηκε εξ αρχής για εμπορική χρήση, με ισόγειους χώρους καταστημάτων και πρώτο όροφο χρήση γραφείων. Ήταν δηλαδή ένα από τα πρώτα εμπορικά κέντρα που κατασκευάστηκαν στον Πειραιά. Το "Μέγαρο Πολίτη" όπως ήδη αναφέραμε είναι άλλο και κατασκευάστηκε την δεκαετία του '20.

Η Σύλληψη του Γκοβέρη:


Αν και είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, όργανα του Λιμεναρχείου Πειραιώς μεταβαίνουν στην αγορά του Πειραιά και συλλαμβάνουν τον ιχθυέμπορο Ιωάννη Γκοβέρη ετών 45. Ο Γκοβέρης λίγο πριν αναχωρήσουν οι Γερμανοί από τον Πειραιά είχε κρυφτεί στην Κωνσταντινούπολη. Πιστεύοντας ότι τον είχαν ξεχάσει έκανε το λάθος να επιστρέψει στον Πειραιά. Έγινε γνωστός από την δράση του κατά την διάρκεια της κατοχής αφού ο αλιευτικός του στόλος ήταν αυτός που είχε αναλάβει τον εφοδιασμό των στρατευμάτων κατοχής με τρόφιμα. Από το 1943 και μετά όμως επέκτεινε την δράση του και στην Μαύρη Αγορά ειδικά στην εμπορία λαδιού. Βρέθηκε να διατηρεί στην κατοχή του αμύθητα ποσά. Συνδεόταν με τον Διοικητή της Γκεστάπο Πειραιώς εις τον οποίο διενεργούσε πολυδάπανα γεύματα εν μέσω περιόδου πείνας. Από άσημος ψαράς που διατηρούσε παράπηγμα στην Πλατεία Καραϊσκάκη, βρέθηκε να είναι ο απόλυτος Μεγιστάνας του Πειραιά. Ήταν από τους λίγους που παραπέμφθηκαν στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Πειραιώς αφού ο εμφύλιος που ακολούθησε έδωσε "άφεση αμαρτιών" σε πολλούς άλλους. Το πιο μελανό σημείο της ιστορίας όμως είναι ότι ο Γκοβέρης ήταν στενός φίλος του Καπετάν Ανδρέα Ζέππου (ο Ζέππος κατοικούσε στο Τουρκολίμανο) γεγονός ανεξήγητο αφού ο Ζέππος ήταν γνωστός για την ευθύτητα του χαρακτήρα του και τις αγαθοεργίες του κατά την περίοδο της κατοχής. Επίσης ήταν γνωστό ότι ο Ζέππος σπατάλησε πολλά χρήματα σε παραλιακό κέντρο στις Τζιτζιφιές που τραγουδούσε ο γνωστός Παπαϊωάννου και ο οποίος στην συνέχεια του το ανταπόδωσε με το γνωστό τραγούδι "Καπετάν Ανδρέα Ζέππο, χαίρομαι όταν σε βλέπω".

Ο Μέγας Ποσειδώνας της Καστέλλας:

Το 1960 ο τότε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Ανδριανόπουλος με έγγραφό του προς το ΝΑΤ ζήτησε το ίδρυμα να ενισχύσει την προσπάθειά του σχετικά με την ανέγερση μεγάλου ναυτικού μνημείου στον λόφο της Καστέλλας. Η άποψή του ήταν ότι το μνημείο αυτό θα εξέφραζε τη ναυτική παράδοση της πόλης και τα επιτεύγματα των Ελλήνων Εφοπλιστών σε διεθνή κλίμακα. Σύμφωνα λοιπόν με τα σχέδια που είχε καταρτίσει θα τοποθετούσε ένα υπερφυσικών διαστάσεων άγαλμα του Ποσειδώνα, τοποθετημένο πάνω σε ένα εξίσου τεράστιο βάθρο, στον λόφο της Καστέλλας. Οι διαστάσεις του αγάλματος αυτού θα ήταν τέτοιες, που θα ήταν ορατό από τα πλοία του Σαρωνικού, έστω κι αν αυτά βρίσκονταν μακριά του Πειραιά. Το άγαλμα του Ποσειδώνα δεν τοποθετήθηκε ποτέ, πλην ενός μετρίων διαστάσεων στην Ακτή Μιαούλη. Το εγχείρημα αυτό αποτέλεσε τελικά μια μέγα διαστάσεων ουτοπία.   

Μνημείο Πεσόντων Πειραιωτών:


Στις 15 Φεβρουαρίου του 1966 ο Δήμαρχος Πειραιά Γεώργιος Κυριακάκος αποφασίζει κι αυτός με την σειρά του να κατασκευαστεί Μνημείο Πεσόντων Πειραιωτών. Όλοι θα έχετε παρατηρήσει ότι στην Ελλάδα, ακόμα και στο μικρότερο χωριό, πάντα στην κεντρική πλατεία υπάρχει κάποιο μνημείο που αναφέρεται σε πεσόντες διαφόρων πολέμων. Και αυτό το μνημείο παρά τον διαγωνισμό που προκηρύχθηκε τότε, ουδέποτε υλοποιήθηκε ίσως γιατί στον Πειραιά οι ήρωες δεν πέφτουν ποτέ. Το μόνο μνημείο πεσόντων που υπάρχει εντός της πόλεως Πειραιά, είναι της Θύρας 7 στο Γήπεδο "Καραϊσκάκης". Παράξενο κι όμως αληθινό.


Μόντε Καστέλλα και Ωνάσης:


 Το 1965 ο Ωνάσης έρχεται σε επαφή με τον Πρίγκιπα Ρενιέ. Σκοπός της συνάντησης αυτής είναι η μετατροπή της Καστέλλας σε διεθνές τουριστικό κέντρο, όπου θα συναντιούνται οι μεγαλύτεροι Κροίσοι της γης. Ο Ωνάσης βολιδοσκοπούσε την περίπτωση να αγοράσει μεγάλες εκτάσεις γης στις οποίες θα κατασκεύαζε πολυτελή ξενοδοχεία με πλήθος άλλων ανέσεων. Κύριος σκοπός του όμως ήταν η κατασκευή ενός τεράστιου Καζίνο - το μεγαλύτερο της Μεσογείου- στο οποίο οι πλούσιοι θα ξόδευαν τεράστια ποσά. Το εγχείρημα αυτό προσέκρουσε σε τρία εμπόδια. Στην διαφωνία του Ρενιέ που υποστήριζε την πρωτοκαθεδρία του Καζίνο του Μονακό, στον Γερμανό επιχειρηματία Βαρώνο Ριχτχόφεν που είχε αγοράσει τα δικαιώματα όλων των Καζίνο στην Ελλάδα και τέλος των ιδιοκτητών οικοπέδων της Καστέλλας. Ο Ωνάσης παρόλα τα εμπόδια είχε προχωρήσει στην κατασκευή Μακέτας με την μορφή που θα είχε ο λόφος. Το πρόγραμμα αυτό είχε λάβει την ονομασία "Μόντε Καστέλλα".

1 σχόλιο:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Θυμάμαι τον πατέρα μου που αναφερόταν στον Γκοβέρη μεγαλωμένος στην αγορά του Πειραιά!
Ολα αυτά είναι θύμησες σαν να ήταν χθες....

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"