Ο Πειραιάς του '50 όπως τον έζησα


Του Μανώλη Παγώνη
(Περιοδικό Re-port) Ιούνιος-Ιούλιος 2009

Βαδίζοντας την Ηρώων Πολυτεχνείου προς το Δημοτικό, γωνία με την Σωτήρος ήταν ο "Δανηλάτος" κατάστημα υφασμάτων, μετά ο "Απαλίδης" με οικιακά είδη, το χρυσοχοείο "Σημαντήρας"  και μετά ο "Ανδριανόπουλος". Όλα γνωστά στο κέντρο της πόλης, το κάθε ένα στο είδος του. 
Στην συμβολή με την Δραγάτση, μετά την γωνία και αριστερά προς την Κολοκοτρώνη το ζαχαροπλαστείο "Διεθνές" του Βουγιάλα, το πιο γνωστό στον πειραιά, μαζί με το "Ακροπόλ" που ήταν στην πλατεία Κοραή.
Δίπλα στο σημερινό Δημαρχείο ήταν η "Στάνη" που υπάρχει ακόμα. Έξω από την "Στάνη" και του "Ανδριανόπουλου" περνούσε ένας δρόμος (από Καραϊσκου μέχρι Ηρώων Πολυτεχνείου) που ήταν χωριστός από την πλατεία και είχε πιάτσα ταξί.
Απέναντι από το "Ακροπόλ" (επί της Βασιλέως Γεωργίου και Καραϊσκου γωνία) ήταν η "Ρεγγίνα" η πιο φημισμένη μπουτίκ γυναικείων φορεμάτων στον Πειραιά. Πιο πέρα επί της Καραϊσκου, κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο, το καφενείο των "Κυνηγών" που κάθε μεσημέρι έβρισκες γαρίδες, σαγανάκι και ουζάκι. Η φήμη του ξεπερνούσε τα όρια του Πειραιά.

Φρεαττύδα 1950

Τουρκολίμανο 1950


Στην διασταύρωση Ηρώων Πολυτεχνείου και Βασιλέως Γεωργίου ήταν ο τροχονόμος που πάνω σε μια στρογγυλή υπερυψωμένη εξέδρα ρύθμιζε την κυκλοφορία. Ο "ΠΙΤΣΟΥΝΗΣ" όπως τον έλεγαν, λόγω της ψηλής μεταλλικής κάσκας που φορούσε. Την πρωτοχρονιά έβλεπες γύρω από την εξέδρας πολλά δώρα από τους ταξιτζήδες.

Σε εκείνο το σημείο και ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Δημοτικού Θεάτρου και μπροστά από το πάρκο, υπήρχαν μερικά μικρά δωμάτια με στιλβωτήρια και κοντά σ΄ αυτά ανθοπωλεία.
Στην γωνία Ηρώων Πολυτεχνείου και Αγίου Κωνσταντίνου, απέναντι από το Αστυνομικό Τμήμα, ήταν το Καφενείο "Όλυμπος" με μεγάλη πελατεία.

Άλλο γνωστό και πολυσύχναστο Καφενείο ήταν το "Χρηματιστήριο" επί της οδού Γούναρη εκεί που ενώνει με την Ναυαρίνου και Τσαμαδού. Εκεί γίνονταν η συναλλαγή των χρυσών λιρών.
Η παλιά αγορά βρισκόνταν εκεί που είναι σήμερο ο πύργος και γύρω απ΄ αυτόν.


Στο σημείο δε που ενώνει η Βασ. Γεωργίου με την Ακτή Μιαούλη και την Ποσειδώνος (μπροστά από τον κήπο Θεμιστοκλέους) ήταν το Ρολόι. Κτίστηκε γύρω στα 1870 και στέγαζε το Δημαρχείο και τη Ναυτική Διοίκηση Νοτίου Αιγαίου. Κάθε πρωί και βράδυ γινόνταν συνοδεία σάλπιγγας η έπαρση και υποστολή της σημαίας. Έβλεπες τότε τους περαστικούς να σταματάνε οικειοθελώς σε στάση προσοχής από σεβασμό στο εθνικό σύμβολο. 


Εθνικής Αντιστάσεως 1950


Στην Ακτή Ποσειδώνος υπήρχαν πολλά υποδηματοποιεία (τσαρουχάδικα οι παλαιότεροι τα έλεγαν), οινομαγειρεία, πρακτορεία για τα πλοία του Αργοσαρωνικού. Αυτά που βρίσκονταν προς το ΝΑΤ είχαν και απέξω κρεμασμένο το εμπόρευμα να το βλέπουν οι περαστικοί. Άρβυλα, παπούτσια, πέδιλα, παντόφλες και ζώνες. Κοντά στην γωνία με την Γούναρη ήταν και το εστιατόρειο "ΜΕΛΙΣΣΑ". Ερχόμενοι προς το ΝΑΤ υπήρχε το κατάστημα υποδημάτων "ΑΦΟΙ ΠΑΔΟΒΑ", διάφοροι αργυραμοιβοί, το καφενείο "ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ", το φαρμακείο "ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ", το οινομαγειρείο "ΣΑΛΑΜΙΣ" και άλλα που δεν τα θυμάμαι. Μπροστά από τον Άγιο Σπυρίδωνα και προς την παραλία, υπήρχε ένα κτήριο διώροφο που σήμερα δεν υπάρχει, όπου λειτουργούσε το ναυτικό πρακτορείο "ΑΔΑΜ". Στο τμήμα προς την εκκλησία υπήρχε το Καφενείο "ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΝ" του Μπαλαμπάνου που τα καλοκαίρια έβγαζε τραπέζια απέναντι στον κήπο Θεμιστοκλέους. 


Οδός Μαυροκορδάτου το 1950

Τουρκολίμανο δεκαετία '50



 Λένε ότι το κτήριο αυτό είχε κτιστεί από τον Ναύαρχο Μιαούλη όταν μετοίκησε από την Ύδρα στον Πειραιά αλλά δεν πρόλαβε να το κατοικήσει γιατί μεσολάβησε ο θάνατός του. Το καφενείο αυτό λόγω της θέσης του ήταν πολυσύχναστο. Όσοι κάθονταν στα τραπέζια αυτά στον κήπο μπορούσαν να δούν ένα μεταλλικό θραύσμα καρφομένο στον κορμό μιάς λεύκας. Αυτό είχε προέλθει από την ανατίναξη ενός πλοίου φορτωμένο με νιτρογλυκερίνη κατά τους βομβαρδισμούς τις πρώτες μέρες της γερμανικής εισβολής.

Ακτή Μιαούλη και Πουρή (το μικρό στενάκι από Φίλωνος μέχρι παραλία που περνά πλάγια από τον Άγιο Σπυρίδωνα) ήταν το ναυτάκι. Δίπλα του μικρά καταστήματα με ναυτικές στολές. Εκεί έβρισκαν όμως και οι μαθητές των γυμνασίων και των ναυτικών σχολών τα πηλήκιά τους που ήταν υποχρεωτικά.

Γωνία Σωτήρος και Μιαούλη μπροστά από τον κήπο ήταν πιάτσα λούστρων που ήταν μόνιμοι σε αυτή την θέση. Είχαν κάποιο προνόμιο από τον Δήμο και δεν μπορούσε να τους την πάρει άλλος. Στον κήπο Θεμιστοκλέους είχαν πιάτσα και αυτοί οι φωτογράφοι με τις παλιές μηχανές πάνω σε τρίποδα με την πτυσσόμενη φυσούνα που ο φωτογράφος έβαζε το κεφάλι του κάτω από μαύρο πανί για να τραβήξει την φωτογραφία.
 

5 σχόλια:

ElenaG είπε...

Καλή Ανάσταση όπως και όπου την επιθυμείς...
Ευχαριστώ σε για όλα τα όμορφα που μας χαρίζεις...

Stefanos Milesis είπε...

ευχαριστώ για την αποδοχή της εργασίας μου. Εύχομαι Καλή ανάσταση και σε σένα με υγεία και ότι επιθυμείς

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Να είσαι καλά!
Να νοσταλγούμε..... να θυμόμαστε..
Πολλά ευχαριστώ!

Καλή Ανάσταση!

iacob είπε...

νασαι καλα για τις υπεροχες μνημες που μας ξυπνησες.....χρονια πολλα..ενας παλιοΠειραιωτης..

α είπε...

υπέροχο

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"