Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ετοιμαζόμασταν πυρετωδώς. Έφτανε η ώρα να βουτήξουμε. Βγαίναμε από τα διαμερίσματα κρατώντας κουλούρες, σωσίβια, κόπερτον, πετσέτες, ψάθες, ρακέτες. Περνάγαμε το μπαράκι στη γωνία (το Μύκονος), πληρώναμε το εισητήριο για την πλαζ του ΕΟΤ και κατεβαίναμε στην πλαζ της φρεαττύδας. Άλλοι τράβαγαν να βουτήξουν στα βράχια της Πειραϊκής και άλλοι στην άλλη μεγάλη πλαζ του Πειραιά στου Παρασκευά (όπως και το νησάκι απέναντι)ή βοτσαλάκια όπως την αποκαλούσαν. Εμάς μας βόλευε η φρεαττύδα. Κατεβαίναμε την Μητρώου και την Αποστόλη και τσουπ, νάμαστε μπροστά στα εκδοτήρια. Εικόνες που συναντάμε μόνο στην εξοχή. Κι όμως δεν είναι πολύ μακριά το 1978, 79 και αρχές του ογδόντα όταν βουτάγαμε και ξεκολλόντας όστρακα από τα βράχια γευόμασταν το καλοκαίρι στη φρεαττύδα. Και κάθε χρόνο όλο και κάποιος αστικός μύθος έρχονταν σαν προάγγελος να σπείρει αγωνία στα καλοκαίρια μας. Τα λύματα του αντικαρκινικού, οι σεντίνες από τα κότερα, οι βόθροι, η ρύπανση και φτάσαμε στην εποχή που οι πλαζ έκλεισαν. Μερικοί μη θέλοντας να πάνε αλλού συνέχιζαν να βουτάνε στην Πισίνα και όταν έκλεισε και αυτή ο κόσμος τράβηξε προς Λαγονήσι, Κόρινθο, Ψάθα και Πόρτο Γερμενό. Και ως εκ θαύματος η αλλαγή έγινε. Πρώτα φάνηκαν οι ψαράδες που μιλούσαν για κάποιο βιολογικό καθαρισμό που έκανε τα ψάρια να εμφανιστούν ξανά, μετά εμείς οι ίδιοι στο πασαλιμάνι και στο μικρολίμανο αρχίσαμε να ξαναμυρίζουμε τη θάλασσα. Ξανακυκλοφόρησε το ιώδιο και η θαλασσινή μυρουδιά. Πρώτη ήταν η πλαζ του Παρασκευά που ξαναλειτούργησε με χαρακτηριστικό το φυλάκιο του ναυαγωσώστη. Να και ο κόσμος ξανά που κατακλύζει την Πειραϊκή. Στην αρχή επιφυλακτικά μετά αυθόρμητα όταν το 2005 η Καστέλλα πήρε για πρώτη φορά Γαλάζια σημαία. Και τώρα πάλι τα ίδια. Μποτιλιάρισμα από πολλούς να πάνε σε άλλες παραλίες που τα λύματα χύνονται απευθείας στη θάλασσα και φόβος εδώ που ο βιολογικός κατ΄ άλλους υπολειτουργεί,κατ΄άλλους έπαψε να λειτουργεί. Και να οι ουρές ατελείωτες για Σαλαμίνα, Αίγινα και Κόρινθο (πιο καθαρά εκεί άραγε;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου