Παραλιακή μνήμη Ι (κι όμως υπάρχει)


Μέχρι χθες ήμουν όλο νεύρα. Σκεφτόμουν ότι υπήρξε εποχή που περπατούσα στο πασαλιμάνι και σταματούσα κάθε λίγο για χαιρετούρες. Φίλοι, συμμαθητές, γνωστοί και γείτονες. Τώρα τίποτα. Περπατάω και δεν με ξέρουν, δεν τους ξέρω. Και αυτό (μέχρι χθες) με ενοχλούσε αφάνταστα. Νοσταλγούσα μετά μανίας την εποχή εκείνη που όλοι είμασταν γνωστοί. Πέρασα ωραία εδώ τη δεκαετία του '80. Ξέχασα να σας πω, ευτυχώς ή δυστυχώς, πως είμαι και εγώ τέκνο της δεκαετίας που αγαπάμε να μισούμε. Την μισήσαμε γιατί πέρασε και την μισούμε γιατί περάσαμε τόσο καλά που δυστυχώς η καλοσύνη αυτή δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Όλο νεύρα και εγώ λοιπόν που όλοι έφυγαν και κανείς δεν μένει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Όλοι θεώρησαν ότι έπρεπε να κάνουν ένα βήμα μπρος; Άλλοι έφυγαν με τη θέλησή τους και πήγαν προς γλυφάδα μεριά και άλλους τους έφυγαν. Συνήθως οι πιο πολλοί ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Πήραν γυναίκες από άλλες περιοχές και έπεισαν τον εαυτό τους ότι έπρεπε και αυτοί να προχωρήσουν. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο λοιπόν, έφτασα στο σημείο να περπατάω σήμερα μόνος. Και όταν μπαίνω σε αυτή την διαδικασία ενεργοποιείται αυτόματα το υποσυνείδητο της παραλιακής μνήμης. Ναι υπάρχει και αυτή και η λειτουργία της είναι η εξής. Ξεκινάς από το περίπτερο της Φρεαττύδας την απογευματινή σου βόλτα και λες ''να εδώ ξεκινάγαμε κάθε απόγευμα τις συναντήσεις μας σε αυτό ακριβώς το περίπτερο''. Και όταν το λες βλέπεις μπροστά σου την εικόνα του χθές σήμερα. Τον Γιώργο, τον Κώστα και τους άλλους να σε περιμένουν μπροστά. Περνάς το περίπτερο των συναντήσεων λοιπόν και φτάνεις στη καφετέρια Μαρίνα (Kitchen bar σήμερα). Εδώ πίναμε τον καφέ μας λες. Και κάνεις άλλο ένα βήμα και φτάνεις στους προσκόπους και βλέπεις τον εαυτό σου στην Λέμβο του ενάτου επίκοπο και κάνεις άλλο ένα βήμα και φτάνεις στο σημείο που ο Γιώργος έπεσε από το ποδήλατο (τιγράκι νοικιασμένο από Πηγάδα) και τσακίστηκε (το πέρασμα του Γιώργου). Άντε άλλο ένα βήμα και φτάνεις στο Ρολόι. Ρολόι; Τι να πει κανείς για αυτό το σημείο; Πασαρέλα, καφετέριες, Αλεξάνδρειο, Παπασπύρου, Φοντάνα. Η λέξη ρολόι περικλύει επίσης τους κινηματογράφους που υπήρχαν πίσω από αυτό. Σπλέντιτ, Κάπιτολ, Παλλάς, Ολύμπιο (δεν υπολογίζουμε τους άλλους για το ρολόι). Και άντε άλλο ένα βήμα και φτάνουμε στο σημείο που τρώγαμε λεχματζούν μετά από άλλη μια γαλατική κραιπάλη. Και μετά η Πλατεία Αλεξάνδρας και ξανά πίσω. Και άλλα κομβικά σημεία για επίστροφή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"